Ayrılık anı ne kadarda çabuk oluyor, sanki göz kapaklarının açılması gibi.Dur gitme bile diyemiyorsun, öylece kalıveriyorsun.Şaşkınlığın çaresizliğin diz boyu, gözlerin yerde ağlamaklı ve içinde tarifi imkansız bir acı.Giderken o sevgili sadece seyrediyorsun, yapabildiğin sadece bu.Gitme kal diyorsun sesin çıkmıyor, bırakma ellerimi diye uzatıyorsun kollarını kolların uzanmıyor.Gidişini öylece seyrediyorsun.Ve o en son karenin resmini çekiyorsun gözlerinle.Hiç unutulmamacasına....
Ne kötüymüş insanın aklı ile yüreğinin arasında sıkışıp kalması,ne kötüymüş, sebebsiz bir ayrılığın arkasından gözyaşı dökmesi, yıllar boyu aynalarla kendi başına konuşması...Ve bilirmisiniz ne kötüymüş insanın bildiğini anlatamaması. Ben deyip susması.Sen deyip hep ağlamaklı olması.
Sensiz yaz gecelerinde,üşüyorum çaresiz
Akşamları güneşim,karanlıklar gündüzüm.
Yastığıma dökülen düşlerde gözyaşlarım.
seni unutmak için sana çok muhtacım.
Albatros.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder