Herkes büyürken ve sürekli değişirken keşke ben çocuk kalsaydım.

Dinlediğim her masalda, yaşamın toz pembeliğinde boğulsaydım.
Peri masalını dinleyip, pamuk prensesi yaşasaydım.
Keşke gerçeklerle hiç tanışmasaydım.
Aklım bütün sorulara cevap aramasaydı keşke,
Mantık denen o ‘mantıksızla’ hiç karşılaşmasaydım.

Büyük yaramazlıklar yapıp, küçük cezalar alsaydım.
Herkes bana hizmet etseydi, bana ninni söyleselerdi, beni güldürüp eğlendirselerdi...

Yüzümde hiç eksilmeyen kocaman gülücükler olsaydı,
Anlattıklarımı herkes zor anlasaydı, beni taklit etselerdi,
Ve herkes benimle beraber çocuk olsaydı.
Ayakkabı numaram hiç büyümeseydi keşke,
Ayakkabılarımla yatsaydım yatağa bayramlarda…
Ellerim minicik, ayaklarım küçücük, fakat hayallerim kocaman olsaydı.

Ölüm nedir bilmeseydim,
Acı nedir tatmasaydım,
Öfke nedir görmeseydim,
Yalan nedir duymasaydım,
Keşke kalbim hiç kırılmasaydı veya bunları hiç anlamasaydım.
Keşke hep çocuk kalsaydım.

Dünyayı oyuncaklarımla şekillendirseydim yeniden
Çok yaramaz dediklerinde, daha da şımarsaydım..
Keşke hiç uyanmasaydım o gördüğüm rüyalardan
Avucuma doldurduğum güzellikleri keşke hiç bırakmasaydım,
Kelebeklerin arkasında koşsaydım,
Kuşlar gibi uçabilmekten keşke vazgeçmeseydim,
Hayallerle yaşasaydım, masallarda dolaşsaydım,
Keşke hep tanrıma dua edip, keşke hep çocuk kalsaydım,
Keşke annemin kucağında, hep anneme sarılı olsaydım,
Keşke hep çocuk kalsaydım.
Keşke…
Keşke’leri yaşamamak için her anın değerin biliniz.....